يَسۡـَٔلُونَ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلدِّينِ
Мепурсанд: «Рӯзи ҷазо кай хоҳад буд?»
يَوۡمَ هُمۡ عَلَى ٱلنَّارِ يُفۡتَنُونَ
Рӯзест, ки бар оташ азобашон мекунанд.
ذُوقُواْ فِتۡنَتَكُمۡ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَسۡتَعۡجِلُونَ
«Азоби худро бичашед! Ин аст он чизе, ки ба шитоб металабидед!»
إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّـٰتٖ وَعُيُونٍ
Парҳезгорон дар боғҳову канори чашмасорон бошанд,
ءَاخِذِينَ مَآ ءَاتَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُحۡسِنِينَ
Он чиро Худо ба онҳо додааст, гирифтаанд. Зеро пеш аз он некӯкор буданд,
كَانُواْ قَلِيلٗا مِّنَ ٱلَّيۡلِ مَا يَهۡجَعُونَ
андаке аз шабро мехобиданд
وَبِٱلۡأَسۡحَارِ هُمۡ يَسۡتَغۡفِرُونَ
ва ба ҳангоми саҳар истиғфор (тавба) мекарданд
وَفِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ لِّلسَّآئِلِ وَٱلۡمَحۡرُومِ
ва дар молҳояшон барои пурсандаву маҳрум хаққе буд.
وَفِي ٱلۡأَرۡضِ ءَايَٰتٞ لِّلۡمُوقِنِينَ
Ва дар замин барои ахли яқин ибратҳоест