فَأَرَادُواْ بِهِۦ كَيۡدٗا فَجَعَلۡنَٰهُمُ ٱلۡأَسۡفَلِينَ
ئهوان ویستیان پیلانێکی بۆ دروست بکهن، ئێمه ئهوانمان تێکشکاند و ڕیسوامان کردن.
وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ
ئینجا ئیبراهیم وتی: من بهڕاستی ئێوه به جێ دههێڵم و دهڕۆم بهرهو ڕهزامهندی پهروهردگارم، له ئاییندهشدا بهردهوام ڕێنموویم دهکات.
رَبِّ هَبۡ لِي مِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
(ئهوسا کۆچی کرد)، لهو ڕێگهو بانهدا داوای لهخوا کردو وتی: پهروهردگارا نهوهیهکی چاک و پاکم پێ ببهخشه.
فَبَشَّرۡنَٰهُ بِغُلَٰمٍ حَلِيمٖ
ئێمهش مژدهی کوڕێکی به ئارام و خۆگرو ژیرمان پێبهخشی که -ئیسماعیل- ه.
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ ٱلسَّعۡيَ قَالَ يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ قَالَ يَـٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
کاتێک ئهو کوڕه کهوته دهروماڵ لهگهڵیدا بهیانیهک پێی وت: کوڕم شیرینم بێگومان من دهمبینی له خهونمدا که تۆ سهردهبڕم، تۆ دهڵێی چی؟ ڕات چۆنه؟! (کوڕی چاک و خواناس و خۆگر بهزمانی شیرین) وتی: بابهگیان ههر فهرمانێکت پێ دراوه جێبهجێی بکه، دهمبینیت ئهگهر خوا حهز بکات، خوابیهوێت، له ئارامکاران دهبم.
فَلَمَّآ أَسۡلَمَا وَتَلَّهُۥ لِلۡجَبِينِ
کاتێک ههردووکیان تهسلیمی فهرمانی پهروهردگار بوون، ئیبراهیم، ئیسماعیلی به ڕوودا خسته سهر خاک بۆ ئهوهی سهری ببڕێت.