ثُمَّ دَمَّرۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ
پاشان ههمووانمان تهفرو تونا کرد.
وَإِنَّكُمۡ لَتَمُرُّونَ عَلَيۡهِم مُّصۡبِحِينَ
بێگومان ئێوه ههموو بهیانیهک دهڕۆن بهسهر شوێنهوارهکانیاندا.
وَبِٱلَّيۡلِۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
ههروهها له شهویشدا (ههندێک جار لهوێوه تێدهپهڕن) ئایا ئهوه ژیریتان ناخهنه کارو بیرێک ناکهنهوه (چیمان بهسهر هێنان؟!!)
وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ
بهڕاستی - یونس - یش له پێغهمبهرانه.
إِذۡ أَبَقَ إِلَى ٱلۡفُلۡكِ ٱلۡمَشۡحُونِ
کهچی ڕای کرد بهرهو کهشتیه پڕ له کهلوپهل و خهڵکهکه...
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنَ ٱلۡمُدۡحَضِينَ
ئهوسا بهناچاری بهشداری قورعهی کرد، له ڕیزی ئهوانهدا بوو کهله قورعهکهدا سهرنهکهوتن...
فَٱلۡتَقَمَهُ ٱلۡحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٞ
ئینجانهههنگێک قووتی دا، لهکاتێکدا که شایانی سهرزهنشت و گلهیی بوو (چونکه پێش ئهوهی خوا مۆڵهتی بدات قهومهکهی بهجێهێشت).
فَلَوۡلَآ أَنَّهُۥ كَانَ مِنَ ٱلۡمُسَبِّحِينَ
خۆ ئهگهر لهو کهسانه نهبوایه که تهسبیحات و یادی خوا دهکهن و نهیوتایه (لا اله الا انت سبحانك انی کنت من الظالمین): پهروهردگارا هیچ خوایهک نیه جگه له تۆ، پاکی و بێگهردی و ستایش شایستهی تۆیه و من له ستهمکارانم.