وَلِبُيُوتِهِمۡ أَبۡوَٰبٗا وَسُرُرًا عَلَيۡهَا يَتَّكِـُٔونَ
ههروهها بۆ ماڵهکانیان قاپی و دهروازهی زیو و کورسی و قهنهفهی ڕازاوهشمان پێدهبهخشین تا پاڵ بدهنهوه و شانی لهسهر دادهن...
وَزُخۡرُفٗاۚ وَإِن كُلُّ ذَٰلِكَ لَمَّا مَتَٰعُ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۚ وَٱلۡأٓخِرَةُ عِندَ رَبِّكَ لِلۡمُتَّقِينَ
به ههموو جۆره نهخش و نیگارێکی جوان و ڕازاوه (دارو دیوارو سهقف و دهرگا و کهلوپهلی ناو ماڵهکانیانمان دهڕازاندهوه)، جا ئهوه ههر ههمووی خۆشگوزهرانی ژیانی دنیا نهبێت هیچی تر نی یه، له کاتێکدا که ژیانی پڕ خۆشی و بهختهوهری نهبڕاوه لای پهروهردگارت بۆ خواناسان و دووره پهرێزانه له گوناه.
وَمَن يَعۡشُ عَن ذِكۡرِ ٱلرَّحۡمَٰنِ نُقَيِّضۡ لَهُۥ شَيۡطَٰنٗا فَهُوَ لَهُۥ قَرِينٞ
کهسێك خۆی کوێر بکات له ئاستی قورئان و یادی خوای میهرهبان، ئهوه ئێمه شهیتانێك دهکهینه مڵۆزمی و ههمیشه دهبێته یار و یاوهری و لهگهڵیدا دهبێت.
وَإِنَّهُمۡ لَيَصُدُّونَهُمۡ عَنِ ٱلسَّبِيلِ وَيَحۡسَبُونَ أَنَّهُم مُّهۡتَدُونَ
بێگومان ئهو شهیتانانه، ڕێگهی ڕاستیان لێ دهگرن و وایان لێدهکهن که وابزانن بهدڵنیایی لهسهر ڕێبازێکی چاك و ڕاستن.
حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَنَا قَالَ يَٰلَيۡتَ بَيۡنِي وَبَيۡنَكَ بُعۡدَ ٱلۡمَشۡرِقَيۡنِ فَبِئۡسَ ٱلۡقَرِينُ
تا ئهو کاتهی خهڵهتاوهکه دێته لامان (له قیامهتدا خۆی و شهیتانهکهی ئاماده دهکرێن بۆ لێپرسینهوه) ئهوه به شهیتانهکهی دهڵێت: خۆزگه نێوانی من و تۆ به قهدهر ڕۆژههڵات و ڕۆژئاوا لهیهك دوور بوایه، ئای که هاوڕێیهکی نالهبارو خراپ بوویت.