فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۭ
له ترسی شێر ههڵهاتوون...
بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ
بهڵکو ههریهك لهوان دهیهوێت له ئاسمانهوه چهندهها نامهی کراوهی بۆ بێت؟
كَلَّاۖ بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ
نهخێر ئهوانه بههیچ شتێك داناچڵهکێن بهڵکو له دواڕۆژ ناترسن.
كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ
نهخێر ئهوانه بهسهریانهوه ناچێت، چونکه ئهو قورئانه ئامۆژگاریه.
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ
جا ئهوهی دهیهوێت با یادی بگرێت و شوێنی بکهوێت (چهندی توانی لهبهری بکات).
وَمَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَأَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ
جا ئهو خهڵکه یاداوهری وهرناگرێت و بیر لهم ڕاستیانه ناکاتهوه مهگهر ویستی خوای لهسهر بێت (که لهگهڵ ویستی ئینسانه بهختهوهرهکاندا یهك دهکهوێت) جا ههر ئهو زاتهش شایستهی ئهوهیه که خهڵکی حسابی بۆ بکهن و له خهشمی بترسن و ههر ئهویش له خۆی گرتووه که لێخۆشبوو بێت (له ئیماندارانی گوناهبار، کاتێك تهوبه دهکهن).