ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ
پاشان ههر ئهو سزایه بۆ تۆ شیاوترهو لهبارتره.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى
ئایا ئادهمیزاد وادهزانێت ههروا وازی لێدههێنرێت بهخۆڕایی (لێپرسینهوهی نابێت؟!).
أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ
باشه، ئایا کاتی خۆی نوتفهیهك نهبووه لهمهنی که دهڕژێنرایه شوێنی خۆی (که منداڵانی دایکه).
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ
پاشان خۆ ههڵواسهرێك بوو گهشهی کردوو و ڕۆح و دهزگاکانی دهرهوهو ناوهوهی بهڕێکوپێکی پێبهخشی.
فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰٓ
ئینجا ههر لهو مهنی یه ههردوو جووت نێرو مێ ی دروست کردووه (که تهواوکاری یهکترن).
أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ
ئایا ئهو زاتهی ئهوه بکات ناتوانێت مردووهکان زیندوو بکاتهوه؟!