قُلۡ أَغَيۡرَ ٱللَّهِ أَبۡغِي رَبّٗا وَهُوَ رَبُّ كُلِّ شَيۡءٖۚ وَلَا تَكۡسِبُ كُلُّ نَفۡسٍ إِلَّا عَلَيۡهَاۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰۚ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُم مَّرۡجِعُكُمۡ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ فِيهِ تَخۡتَلِفُونَ
ههروهها بڵێ: ئایا ڕهوایه من جگه له خوا بگهڕێم پهروهردگارێکی تر بکهمه پهروهردگاری خۆم لهکاتێکدا که ئهو زاته خاوهن و پهروهردگاری ههموو شتێکه؟ هیچ کهسێک هیچ گوناهێک ناکات لهسهر خۆی نهکهوێت، هیچ کهسێک باری گرانی تاوانی کهسی تر ههڵناگرێت، لهوهودوا گهڕانهوهتان ههر بۆ لای پهروهردگارتانه، ئینجا ههواڵی ههموو ئهو شتانهتان پێ دهدات که جیاوازی و کێشهتان تێدا ههیه.
وَهُوَ ٱلَّذِي جَعَلَكُمۡ خَلَـٰٓئِفَ ٱلۡأَرۡضِ وَرَفَعَ بَعۡضَكُمۡ فَوۡقَ بَعۡضٖ دَرَجَٰتٖ لِّيَبۡلُوَكُمۡ فِي مَآ ءَاتَىٰكُمۡۗ إِنَّ رَبَّكَ سَرِيعُ ٱلۡعِقَابِ وَإِنَّهُۥ لَغَفُورٞ رَّحِيمُۢ
خوا ههر ئهو زاتهیه، که ئێوهی کردووه بهجێنشینی (گهلانی ڕابووردوو) لهم زهویهدا، چهندهها پلهوپایهی ههندێکتانی بهسهر ههندێکی ترتاندا بهرز کردۆتهوه (له ڕووی زانستی یان سامان یان هێز... هید)، بۆ ئهوهی تاقیتان بکاتهوه بهوهی که پێی بهخشیوون، دڵنیاش به که پهروهردگاری تۆ له تۆڵهسهندنهوهدا خێرایه (لهوانهی کهله تاقی کردنهوهکهدا دهرناچن) بێگومان ئهو زاته لێخۆش بووه و میهرهبانیشه (بۆ سهرفرازان).