وَكَذَٰلِكَ أَخۡذُ رَبِّكَ إِذَآ أَخَذَ ٱلۡقُرَىٰ وَهِيَ ظَٰلِمَةٌۚ إِنَّ أَخۡذَهُۥٓ أَلِيمٞ شَدِيدٌ
ئا بهو شوێوهیهش تۆڵهسهندنی پهروهردگاری تۆ، کاتێك تۆڵه دهسێنێت له خهڵکی شارو دێهاتهکان لهحاڵێکدا که یاخی و ستهم پیشه بوون، بهڕاستی تۆڵهسهندنهکهی زۆر بهئێش و بههێزو توونده.
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗ لِّمَنۡ خَافَ عَذَابَ ٱلۡأٓخِرَةِۚ ذَٰلِكَ يَوۡمٞ مَّجۡمُوعٞ لَّهُ ٱلنَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوۡمٞ مَّشۡهُودٞ
بێگومان لهو بهسهرهاتهدا نیشان و پهندو ئامۆژگاری ههیه بۆ کهسێك له سزای ڕۆژی دوایی بترسێت، ئهوه ڕۆژێكه خهڵکی بۆی کۆ دهکرێنهوه و ئهوه ڕۆژێکه خهڵکی ههموو ئاماده کراون و ههمووان لهبهرچاون دهبن تیایدا.
وَمَا نُؤَخِّرُهُۥٓ إِلَّا لِأَجَلٖ مَّعۡدُودٖ
ئێمه بهرپابوونی ئهو ڕۆژه دواناخهین مهگهر بۆ کاتێکی کهم و سنووردار نهبێت.
يَوۡمَ يَأۡتِ لَا تَكَلَّمُ نَفۡسٌ إِلَّا بِإِذۡنِهِۦۚ فَمِنۡهُمۡ شَقِيّٞ وَسَعِيدٞ
ئهو ڕۆژهی که ئهو ڕووداوه پێش دێت مهگهر خوای گهوره مۆڵهت بدات، ئهگینا کهس بۆی نیه قسه بکات، ئهوسا خهڵکهکه دهبنه دوو کۆمهڵ، کۆمهڵێك بهدبهخت و چارهڕهش، کۆمهڵێکیش بهختهوهرو کامهران.
فَأَمَّا ٱلَّذِينَ شَقُواْ فَفِي ٱلنَّارِ لَهُمۡ فِيهَا زَفِيرٞ وَشَهِيقٌ
جا ئهوانهی بهدبهخت و چاره ڕهش بوون، ئهوه لهناو ئاگردان، ههناسه ههڵمژین و ههناسه دانهوهیان زۆر سهخت و دژواره.