وَكُلَّ إِنسَٰنٍ أَلۡزَمۡنَٰهُ طَـٰٓئِرَهُۥ فِي عُنُقِهِۦۖ وَنُخۡرِجُ لَهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ كِتَٰبٗا يَلۡقَىٰهُ مَنشُورًا
نامهی کردهوهی ههر کهسێکیشمان ههڵواسیووه به گهردنیداو له ڕۆژی دوایدا کارنامهی کردهوهکانی بۆ دهردههێنین و به کراوهیی دهخهینه بهردهستی (ئاشکرایه که ئهو دهزگایانهی کارو کردهوهی ئێمهی لهسهر تۆمار دهکرێت زۆر پێشکهوتوو تره لهوهی که ئادهمیزاد تا ئێستا پهی پێ بردووه).
ٱقۡرَأۡ كِتَٰبَكَ كَفَىٰ بِنَفۡسِكَ ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكَ حَسِيبٗا
ئهوسا پێی دهوترێت: دهی نامهی کردهوهکانت بخوێنهرهوه و تهماشای بکه، ئهمڕۆ ههر خۆت بڕیار بدهو حساب بۆ خۆت بکه (شایستهی چ جۆره پاداشتێکیت؟!)
مَّنِ ٱهۡتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهۡتَدِي لِنَفۡسِهِۦۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيۡهَاۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰۗ وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّىٰ نَبۡعَثَ رَسُولٗا
ئهوهی ههوڵی دابێت ڕێبازی ڕاست و دروست بگرێت، ئهوه بهڕاستی بهقازانجی خۆی تهواو دهبێت و ههر خۆی بههره له هیدایهتهکهی وهردهگرێت، ئهوهش گومڕا بووهو ڕێبازی سهرلێشێواوی گرتۆتهبهر، ئهوه بێگومان ههر خۆی زهرهر دهکات و گومڕاییهکهی لهسهری دهکهوێت، کهس گوناهی کهس ههڵناگرێت، کهس بهرپرسیار نیه له ههڵهی کهسانی تر، ئێمهش سزای کهسمان نهداوه تا پیغهمبهرێکی بۆ دهنێرین.
وَإِذَآ أَرَدۡنَآ أَن نُّهۡلِكَ قَرۡيَةً أَمَرۡنَا مُتۡرَفِيهَا فَفَسَقُواْ فِيهَا فَحَقَّ عَلَيۡهَا ٱلۡقَوۡلُ فَدَمَّرۡنَٰهَا تَدۡمِيرٗا
کاتێك بمانهوێت دانیشتوانی شارو شارۆچکهیهك لهناو ببهین، ئهوه سهرهتا فهرمانی گوێڕایهڵی دهدهین به دهوڵهمهندهکان (که گوێ بهحهرام و حهڵاڵ نادهن، که چاکهو چاکهکاری بکهن) کهچی ئهوان یاخی دهبن و خراپهکاری دهکهن له شارهکهدا، ئهوسا ئیتر شایستهی ئهوه دهبن که بڕیاری ئێمه بهسهریاندا بسهپێنرێت، ئینجا ئێمهش کاولی دهکهین بهسهر یهکداو داروبهردی بهسهر یهکهوه ناهێڵین.