۞فَحَمَلَتۡهُ فَٱنتَبَذَتۡ بِهِۦ مَكَانٗا قَصِيّٗا
دهستبهجێ مهریهم سکی پڕ بوو، (بهغهم و پهژارهوه) بهرهو شوێنێکی دوور ڕۆیشت.
فَأَجَآءَهَا ٱلۡمَخَاضُ إِلَىٰ جِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ قَالَتۡ يَٰلَيۡتَنِي مِتُّ قَبۡلَ هَٰذَا وَكُنتُ نَسۡيٗا مَّنسِيّٗا
ئینجا ژانی منداڵبوون گرتی و بردی بۆ لای قهدی دارخورمایهک، (بهدهم ئاهو ناڵهوه) دهیوت: پێش ئهم حاڵته بمردمایهو وهک شتێکی بێ نرخ فهرامۆش بکرامایه.
فَنَادَىٰهَا مِن تَحۡتِهَآ أَلَّا تَحۡزَنِي قَدۡ جَعَلَ رَبُّكِ تَحۡتَكِ سَرِيّٗا
(ئهو منداڵهی که له داوێنی بهربۆوه) له ژێریهوه (بانگی کردو وتی: دایه گیان) خهفهت مهخۆ، ئهوهته پهروهردگارت به بهردهمتدا جۆگهلهیهکی جاری کردووه.
وَهُزِّيٓ إِلَيۡكِ بِجِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ تُسَٰقِطۡ عَلَيۡكِ رُطَبٗا جَنِيّٗا
ئهو دارخورمایهش (که پاڵت پێوهداوه) کهمێک ڕایوهشێنه خورمای گهییوت بهسهردا دهبارێنێت.
فَكُلِي وَٱشۡرَبِي وَقَرِّي عَيۡنٗاۖ فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ ٱلۡبَشَرِ أَحَدٗا فَقُولِيٓ إِنِّي نَذَرۡتُ لِلرَّحۡمَٰنِ صَوۡمٗا فَلَنۡ أُكَلِّمَ ٱلۡيَوۡمَ إِنسِيّٗا
ئینجا لهو خورمایه بخۆ، لهو ئاوهیش بخۆرهوه، خهمیشت نهبێت، ئهگهر کهسێکت له خهڵکی بینی و (پرسیاری لێ کردی)، ئهوه به ئیشارهت تێی بگهیهنه پێی بڵێ: بهڕاستی من بڕیارمداوه و نهزرم کردووه به ڕۆژوو بم بۆ خوای میهرهبانم، لهبهر ئهوه ئهمڕۆ من ههرگیز قسه لهگهڵ کهسدا ناکهم.