وَنَضَعُ ٱلۡمَوَٰزِينَ ٱلۡقِسۡطَ لِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ فَلَا تُظۡلَمُ نَفۡسٞ شَيۡـٔٗاۖ وَإِن كَانَ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٍ أَتَيۡنَا بِهَاۗ وَكَفَىٰ بِنَا حَٰسِبِينَ
ئێمه پێوهر و تهرازووهکانی دادپهروهری له ڕۆژی قیامهتدا دادهنێین، جا هیچ کهس به هیچ شێوهیهک ستهمی لێ ناکرێت، ئهگهر به قهدهر تۆوه خهرتهلهیهک (که زۆر بچووک و ورده، کارێکی چاک یان خراپی ئهنجام دابێت) دهیهێنینه مهیدان، جا ئهوهنده بهسه بۆ ئێمه که ئاوا به وردی حساب و لێپرسینهوه ئهنجام دهدهین.
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ٱلۡفُرۡقَانَ وَضِيَآءٗ وَذِكۡرٗا لِّلۡمُتَّقِينَ
سوێند به خوا بێگومان ئێمه به موساو هاروون کتێبی تهوراتمان بهخشی که جیاکهرهوهی حهق و بهتاڵه، ههروهها ڕووناکی و یادخهرهوهشه بۆ پارێزکاران...
ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ وَهُم مِّنَ ٱلسَّاعَةِ مُشۡفِقُونَ
ئهوانهن له پهروهردگاریان دهترسن له کاتێکدا که کهس دیار نیه و پهروهردگاریش لێیان پانهانه، ههروهها ئهوانه له قیامهت و لێپرسینهوه بیمیان ههیه (بێگومان ئهوانه له قیامهتدا دڵنیا و ئاسووده و دڵخۆشن).
وَهَٰذَا ذِكۡرٞ مُّبَارَكٌ أَنزَلۡنَٰهُۚ أَفَأَنتُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ
جا ئهم قورئانهش یادخهرهوهیهکی موبارهک و بهفهڕ و پیرۆزه دامان بهزاندووه، جا ئایا ئێوه خۆتانی لێ وێڵ دهکهن و نایناسن؟!