وَيَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَفَزِعَ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا مَن شَآءَ ٱللَّهُۚ وَكُلٌّ أَتَوۡهُ دَٰخِرِينَ
یادی ڕۆژێک بکه فوو دهکرێت به _صور_ دا، ههرکهس له ئاسمانهکان و ههرکهس له زهویدا ههیه، ترس و بیمێکی زۆر دایدهگرێت، جگه لهوانهی که ویستی خوا وایه ترس و بیمیان، ههمووانیش دێن بهملکهچێ و ناچاریی.
وَتَرَى ٱلۡجِبَالَ تَحۡسَبُهَا جَامِدَةٗ وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ ٱلسَّحَابِۚ صُنۡعَ ٱللَّهِ ٱلَّذِيٓ أَتۡقَنَ كُلَّ شَيۡءٍۚ إِنَّهُۥ خَبِيرُۢ بِمَا تَفۡعَلُونَ
تۆ کێوهکان دهبینیت وا دهزانیت که وهستاون و بێ جووڵهن، له کاتێكدا که ئهوانیش وهکو ههور له جووڵهدان (چونکه زهوی بهخێرایی ههزار کێلۆمهتر له سهعارتێكدا به دهوری خۆیدا دهسوڕێتهوه، ههروهها لهسهرهتای بهرپابوونی قیامهتدا کێوهکان وهکو خوری شی کراوه دهبرێن به ئاسماندا و چاڵ و چۆڵی زهویان پێ پڕدهکرێتهوه)، ئهمهیه دهستکردی ئهوخوایهی که ههموو شتێکی بهوپهری ڕێکوپێکی دروستکردووه، بهڕاستی ئهوزاته زۆر ئاگایه بهو کاروکردهوانهی که ئهنجامی دهدهن.
مَن جَآءَ بِٱلۡحَسَنَةِ فَلَهُۥ خَيۡرٞ مِّنۡهَا وَهُم مِّن فَزَعٖ يَوۡمَئِذٍ ءَامِنُونَ
کهسێک به کارو کردهوهی چاکهوه بێت، ئهوه پاداشتی چاکتر لهوهی خۆی پێشکهش دهکرێت و ئهوانه لهو ڕۆژهدا له ترس و بیم پارێزراون و ئاسووده و ئارامن.
وَمَن جَآءَ بِٱلسَّيِّئَةِ فَكُبَّتۡ وُجُوهُهُمۡ فِي ٱلنَّارِ هَلۡ تُجۡزَوۡنَ إِلَّا مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
ئهوهش به تاوان و گوناهو خراپهوه دێت، به ڕوودا و سهرهو خوار دهخرێته ناو ئاگری دۆزهخهوه و (پێیان دهوترێت): ئایا پاداشتان دهدرێتهوه جگه لهوهی دهتانکرد؟!