فَخَرَجَ عَلَىٰ قَوۡمِهِۦ فِي زِينَتِهِۦۖ قَالَ ٱلَّذِينَ يُرِيدُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا يَٰلَيۡتَ لَنَا مِثۡلَ مَآ أُوتِيَ قَٰرُونُ إِنَّهُۥ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٖ
ئینجا ڕۆژێك قاروون خۆی سازدا و به ڕازاوهیی چووه دهرهوه بۆ ناو قهومهكهی بۆ كهشخهكردن و خۆ نواندن، ئهوانهی كه ئاواتیان ژیانی دنیایه; وتیان: ئای خۆزگه ئێمهش وهكو قاروون، سامان و دهسهڵاتمان ببوایه، بهڕاستی خاوهنی بهختێكی گهورهیه!
وَقَالَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ وَيۡلَكُمۡ ثَوَابُ ٱللَّهِ خَيۡرٞ لِّمَنۡ ءَامَنَ وَعَمِلَ صَٰلِحٗاۚ وَلَا يُلَقَّىٰهَآ إِلَّا ٱلصَّـٰبِرُونَ
(بهڵام) ئهوانهی كه زانستی و زانیاری ڕاستیان پێبهخشراوه (دهربارهی حهڵاڵ و حهرام و نرخی قیامهت دهزانن) وتیان: هاوار بۆ ئێوه، بۆ تێنافكرن پاداشتی خوایی زۆر چاكتره بۆ ئهو كهسهی باوهڕی دامهزراوی هێناوهو كارو كردهوهی چاكی ئهنجام داوه، ئهو زانست و باوهڕو كردهوهیه به كهس نادرێت، تهنها به خۆگرو ئارامگران نهبێت.
فَخَسَفۡنَا بِهِۦ وَبِدَارِهِ ٱلۡأَرۡضَ فَمَا كَانَ لَهُۥ مِن فِئَةٖ يَنصُرُونَهُۥ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَمَا كَانَ مِنَ ٱلۡمُنتَصِرِينَ
ئهوسا (كه بینیمان قاروون بهتهواوی له سنوور دهرچووه) كوتوپڕ خۆی و ماڵ و سامانیمان برد بهناخی زهویدا، هیچ دهستهو گرۆیهكی نهبوو فریای بكهوێت و له دهست خاشم و قینی خوا دهربازی بكات، بێگومان لهو كهسانهش نهبوو كه بتوانێت خۆی ڕزگار ببێت.
وَأَصۡبَحَ ٱلَّذِينَ تَمَنَّوۡاْ مَكَانَهُۥ بِٱلۡأَمۡسِ يَقُولُونَ وَيۡكَأَنَّ ٱللَّهَ يَبۡسُطُ ٱلرِّزۡقَ لِمَن يَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦ وَيَقۡدِرُۖ لَوۡلَآ أَن مَّنَّ ٱللَّهُ عَلَيۡنَا لَخَسَفَ بِنَاۖ وَيۡكَأَنَّهُۥ لَا يُفۡلِحُ ٱلۡكَٰفِرُونَ
ئینجا ئهوانهی دوێنێ ئاواتیان به قاروون دهخواست دهیانوت: ئهی هاوار، بهس نهبوو وهكو ئهو تیانهچووین، دیاره كه خوا ڕزق و ڕۆزی زۆر دهبهخشێت به ههر كهس بیهوێت یاخود كهمی دهكاتهوه (بێ حیكمهت نیه)، ئهگهر فهزڵ و بههرهی خوایی نهبوایه له سهرمان، ئێمهش بهناخی زهویدا ڕۆچوو دهبووین، ئای كه ڕوون و ئاشكرایه، كافرو خوانهناسان سهرفراز نابن.