يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَنفِقُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا كَسَبۡتُمۡ وَمِمَّآ أَخۡرَجۡنَا لَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِۖ وَلَا تَيَمَّمُواْ ٱلۡخَبِيثَ مِنۡهُ تُنفِقُونَ وَلَسۡتُم بِـَٔاخِذِيهِ إِلَّآ أَن تُغۡمِضُواْ فِيهِۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ
ئهی ئهوانهی باوهڕتان هێناوه: ببهخشن له باشترین بهروبووم و بهرههمێک که بهدهستان هێناوه و لهو بهروبوومانهی که له زهویدا بۆمان دهرهێناون و ڕواندوومانه، نهکهن نیازی بهخشینی شتی ناپوخت و بێ کهڵک بکهن و لهو ببهخشن، لهکاتێکدا خۆتان ئهو جۆره شتانه وهرناگرن و پێی ڕازی نابن (ئهگهر بتاندرێتێ) مهگهر چاوی لێ بنوقێنن و بزانن که خوا دهوڵهمهندو بێ نیازه و شایستهی سوپاسه (پێویستی بهبهخشینی بێ نرخ نیه).
ٱلشَّيۡطَٰنُ يَعِدُكُمُ ٱلۡفَقۡرَ وَيَأۡمُرُكُم بِٱلۡفَحۡشَآءِۖ وَٱللَّهُ يَعِدُكُم مَّغۡفِرَةٗ مِّنۡهُ وَفَضۡلٗاۗ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٞ
(کاتێ ئێوه له ماڵ و داراییتان دهبهخشن) شهیتان بهڵێنی ههژاری و نهداریتان پێ دهدات (دهتانترسێنێت به ههژاری) و فهرمانتان پێ دهدات بهگوناهو تاوان و خراپه و نهبهخشین، خوای گهورهش بهڵێنی لێخۆشبوونێکی تایبهتی خۆیتان پێدهدات لهگهڵ زۆری ڕۆزی و بههرهی فراوانداو خوا فراوانگیرو زانایه.
يُؤۡتِي ٱلۡحِكۡمَةَ مَن يَشَآءُۚ وَمَن يُؤۡتَ ٱلۡحِكۡمَةَ فَقَدۡ أُوتِيَ خَيۡرٗا كَثِيرٗاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ
ئهوزاته بهههر کهس بیهوێت و (شایسته بێت) حیکمهت و دانایی پێ دهبهخشێت و ههر کهس حیکمهتی پێ ببهخشرێت، ئهوه بێگومان خێرێکی زۆری پێدراوه، جا بێجگه له ژیر و هۆشمهندهکان کهسانی تر لهو بههرهیه تێناگهن و پهند وهرناگرن.