خَشِبَ - [خ ش ب]. (ف: ثلا. لازم). خَشِبَ، يَخْشِبُ، مص. خَشَبٌ. "خَشِبَ الْوَرَقُ": غَلُظَ، خَشُنَ. "خَشِبَ عَيْشُهُ وَسَاءتْ أَحْوَالُهُ".
خَشِبَ - [خ ش ب]. (ف: ثلا. لازم). خَشِبَ، يَخْشِبُ، مص. خَشَبٌ. "خَشِبَ الْوَرَقُ": غَلُظَ، خَشُنَ. "خَشِبَ عَيْشُهُ وَسَاءتْ أَحْوَالُهُ".