طَمِرَ - [ط م ر]. (ف: ثلا. لازم). طَمِرَ، يَطْمَرُ، مص. طَمَرٌ.
١. "طَمِرَتْ يَدُهُ": وَرِمْتْ، اِنْتَفَخَتْ.
٢. "طَمِرَ الجُرْحُ": اِنْتَفَخَ.
طَمِرَ - [ط م ر]. (ف: ثلا. لازم). طَمِرَ، يَطْمَرُ، مص. طَمَرٌ.
١. "طَمِرَتْ يَدُهُ": وَرِمْتْ، اِنْتَفَخَتْ.
٢. "طَمِرَ الجُرْحُ": اِنْتَفَخَ.