تَبَهَّجَ - [ب هـ ج]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَبَهَّجْتُ، أَتَبَهَّجُ، مص. تَبَهُّجٌ.
١. "تَبَهَّجَ الْمَكَانُ": تَحَسَّنَ.
٢. "تَبَهَّجَ بِهِ": سُرَّ بِهِ.
تَبَهَّجَ - [ب هـ ج]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَبَهَّجْتُ، أَتَبَهَّجُ، مص. تَبَهُّجٌ.
١. "تَبَهَّجَ الْمَكَانُ": تَحَسَّنَ.
٢. "تَبَهَّجَ بِهِ": سُرَّ بِهِ.