تَحَرَّشَ - [ح ر ش]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَحَرَّشَ، يَتَحَرَّشُ، مص. تَحَرُّشٌ. "تَحَرَّشَ بِهِ وَهُوَ يَعْرِفُ أَنَّهُ يُثِيرُ غَضَبَهُ": اِسْتَفَزَّهُ، تَصَدَّى لَهُ لِيُثِيرَ حَفِيظَتَهُ.
تَحَرَّشَ - [ح ر ش]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَحَرَّشَ، يَتَحَرَّشُ، مص. تَحَرُّشٌ. "تَحَرَّشَ بِهِ وَهُوَ يَعْرِفُ أَنَّهُ يُثِيرُ غَضَبَهُ": اِسْتَفَزَّهُ، تَصَدَّى لَهُ لِيُثِيرَ حَفِيظَتَهُ.