عادیات
وَٱلۡعَٰدِيَٰتِ ضَبۡحٗا
سوگند به اسبهای دونده که نفس زنان (به سوی میدان) پیش می رفتند.
فَٱلۡمُورِيَٰتِ قَدۡحٗا
و سوگند به اسبهایی که (در اثر اصطکاک سمشان باسنگها) جرقۀ (آتش) ایجاد کردند.
فَٱلۡمُغِيرَٰتِ صُبۡحٗا
باز سوگند به اسبهای که در صبحگاهان (بر دشمن) یورش برنده.
فَأَثَرۡنَ بِهِۦ نَقۡعٗا
پس در آن هنگام گرد وغبار بر انگیرند.
فَوَسَطۡنَ بِهِۦ جَمۡعًا
آنگاه به میان جمع (سپاه دشمن) در آیند, (وآنها را محاصره کننده).
إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لِرَبِّهِۦ لَكَنُودٞ
محققاً انسان در برابر (نعمتهای) پروردگارش بسیار نا سپاس است.
وَإِنَّهُۥ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٞ
وبی گمان او براین (نا سپاسی) گواه است.
وَإِنَّهُۥ لِحُبِّ ٱلۡخَيۡرِ لَشَدِيدٌ
وهمانا او علاقه فراوان و شدیدی به مال دارد.
۞أَفَلَا يَعۡلَمُ إِذَا بُعۡثِرَ مَا فِي ٱلۡقُبُورِ
آیا او نمی داند که چون آنچه در گورهاست, (همه زنده و) برانگیخته شوند؟
نتائج البحث
