حمٓ
سهرنجی سهرهتای سوورهتی (البقرة) بده.
تَنزِيلٞ مِّنَ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
ئهم قورئانه دابهزێنراوه لهلایهن پهروهردگاری خاوهن بهزهیی و میهرهبانهوه.
كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ
کتێبێکه؛ ئایهت و فهرمانهکانی بهش کراوه و جیاکراوهتهوه (ئیمان وکوفر، حهڵاڵ وحهرام چاکه وخراپه... هتد)، قورئانێکه به عهرهبیهکی ڕهوان بۆ کهسانێک که دهیزانن و شارهزاییان ههیه (له زمانهوانی و زانستهکان).
بَشِيرٗا وَنَذِيرٗا فَأَعۡرَضَ أَكۡثَرُهُمۡ فَهُمۡ لَا يَسۡمَعُونَ
ههر ئهم قورئانه مژدهبهخشه بهئیمانداران، ترسێنهری کافرانه، کهچی زۆربهی موشریکان پشتیان تێکرد و بهرههڵستیان کردو نایبیستن.
وَقَالُواْ قُلُوبُنَا فِيٓ أَكِنَّةٖ مِّمَّا تَدۡعُونَآ إِلَيۡهِ وَفِيٓ ءَاذَانِنَا وَقۡرٞ وَمِنۢ بَيۡنِنَا وَبَيۡنِكَ حِجَابٞ فَٱعۡمَلۡ إِنَّنَا عَٰمِلُونَ
وتیشیان: ئێمه دڵهکانمان داپۆشراوه له ئاستی ئهم بهرنامهیهدا که تۆ بانگی ئێمه دهکهیت بۆ لای، گوێشمان کهڕو قورسه له ئاستیدا، له نێوان ئێمه و تۆدا پهرده و بهربهست ههیه، تۆ ههوڵ و کۆششی خۆت بده، بێگومان ئێمهش ههوڵ و کۆششی خۆمان دهدهین.
قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞ فَٱسۡتَقِيمُوٓاْ إِلَيۡهِ وَٱسۡتَغۡفِرُوهُۗ وَوَيۡلٞ لِّلۡمُشۡرِكِينَ
ئهی پێغهمبهر (صلی الله علیه وسلم)، پێیان بڵێ: دڵنیابن که من ههر بهشهرێکم وهک ئێوه، (جیاوازیهکه تهنها ئهوهیه): من وهحی ونیگام بۆ دهکرێت که بێگومان خوای ئێوه خوایهکی تاک و تهنهایه، کهوابوو ئێوهش ڕووی تێ بکهن، بهڕاستی بیپهرستن؛ له ڕێبازهکهی لامهدهن، داوای لێخۆشبوونی لێبکهن و چاک بزانن که وهیل و سزای سهخت بۆ موشریک و هاوهڵگهران ئامادهیه.