فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ
Neka čovjek pogleda u hranu svoju;
أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا
Mi obilno kišu prolivamo,
ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا
zatim zemlju pukotinama rasijecamo
فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا
i činimo da iz nje žito izrasta
وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا
i grožđe i povrće,
وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا
i masline i palme,
وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا
i bašče guste,
وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا
i voće i pića,
مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ
na uživanje vama i stoci vašoj.
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ
A kada dođe glas zaglušujući –
يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ
na Dan kada će čovjek od brata svoga pobjeći
وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ
i od majke svoje i od oca svoga
نتائج البحث
