وَثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ
ئایا نهتزانیووه قهومی ثمودیش خوا چی لێکردن، ئهوانهی له دۆڵ و شیوهکانهوه بهردیان دهتاشی و دهیانگواستهوه بۆ ناو قهدی چیاکان و لهوێ خانوویان دروست دهکرد؟
وَفِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ
ههروهها فیرعهونی خاوهن ئههرامهکان، (چ کۆشک و بینایهکی مهحکهمیان وهکو مێخ دادهکوتی به زهویدا).
ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ
ئهوانهی که ستهمیان بهرپاکرد له وڵاتداو خهڵکیان دهچهوسانهوه.
فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ
جا خراپه و تاوان و گوناهی زۆریان ئهنجامدهدا.
فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ
(دوای ماوهیهکی دیاریکراو) پهروهردگاری تۆ سزاو خهشـم و قینی خۆی ڕژاند بهسهریاندا و تهفرو تونای کردن.
إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ
بهڕاستی پهروهردگاری تۆ ههمیشه و بهردهوام ئامادهیه که تۆڵه له ستهمکاران بسێنێت.
فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَنَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ
جا کاتێک ئادهمیزاد لهلایهن پهروهردگاریهوه تاقی دهکرێتهوه، زێزی لێ دهنێت و نازو نیعمهتی بهسهردا دهڕێژێت، دهڵێت: (به خوا وا دیاره) پهروهردگارم خۆشی دهوێم ڕێزم ههیه لای.