مَآ ءَامَنَتۡ قَبۡلَهُم مِّن قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآۖ أَفَهُمۡ يُؤۡمِنُونَ
ئهو شارو شارۆچکه و دێهاتانهی پێش ئهمان (که داوای موعجیزهیان کردووه و دوایی باوهڕیان نههێناوه) له ناومان بردوون، ئایا ئهمان باوهڕ دههێنن؟! (ئایا ئهوان باوهڕ دههێنن)؟
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا قَبۡلَكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِمۡۖ فَسۡـَٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ
ئێمه پێش تۆ کهسانی ترمان ڕهوانه نهکردووه، جگه له پیاوانێک (که ههڵمانبژاردوون)، وهحی و نیگایان بۆ ڕهوانه دهکهین، دهبپرسن له خاوهنی کتێبهکانی پێشوو ئهگهر ئێوه ئهم ڕاستیانه نازانن.
وَمَا جَعَلۡنَٰهُمۡ جَسَدٗا لَّا يَأۡكُلُونَ ٱلطَّعَامَ وَمَا كَانُواْ خَٰلِدِينَ
ئێمه وه نهبێت ئهو پێغهمبهرانهمان له پهیکهر و لاشهیهک دروست کردبێت که خواردن نهخۆن و ژیانی ههمیشهییشمان پێ نهبهخشیوون.
ثُمَّ صَدَقۡنَٰهُمُ ٱلۡوَعۡدَ فَأَنجَيۡنَٰهُمۡ وَمَن نَّشَآءُ وَأَهۡلَكۡنَا ٱلۡمُسۡرِفِينَ
لهوهودوا بهڵێنی خۆمانمان بۆ بردوونهته سهر، جا ڕزگارمان کردوون لهگهڵ ئهوانهدا که دهمانهوێت و (باوهڕیان هێناوه) سهرکهش و لهسنور دهرچووهکانیشمان لهناوبردووه.
لَقَدۡ أَنزَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ كِتَٰبٗا فِيهِ ذِكۡرُكُمۡۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
سوێند بهخوا بێگومان ئێمه کتێبێکمان ڕهوانه کردووه بۆتان که یاداوهریه و سهربهرزی ئێوه له شوێنکهوتنیایهتی، ئایا ئهوه بیرو هۆشتان ناخهنهکار و ژیر نابن؟