كَذَٰلِكَ سَلَكۡنَٰهُ فِي قُلُوبِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ
ههر ئابهو شێوهیه، بهردهوام کارکردی قورئان له دڵی تاوانباراندا جێگیر دهکهین...
لَا يُؤۡمِنُونَ بِهِۦ حَتَّىٰ يَرَوُاْ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَلِيمَ
که ههر باوهڕیان پێی نابێت ههتا سزایهکی به ئێش و ئازار دهبینن...
فَيَأۡتِيَهُم بَغۡتَةٗ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ
که کوتوپڕ یهخهیان دهگرێت و ئهوان ههست به نزیک بوونهوهی ناکهن.
فَيَقُولُواْ هَلۡ نَحۡنُ مُنظَرُونَ
ئهو کاته هاوار دهکهن و) دهڵێن: ئایا ئیتر مۆڵهتمان دهدرێت، ئایا ئیتر جارێکی تر فرسهتمان دهدرێتێ؟!.
أَفَبِعَذَابِنَا يَسۡتَعۡجِلُونَ
ئایا ئهوانه پهلهیانه زوو سزای ئێمه یهخهیان بگرێت؟!
أَفَرَءَيۡتَ إِن مَّتَّعۡنَٰهُمۡ سِنِينَ
باشه ئایا ئهگهر ساڵهها مۆڵهتیان بدهین و ژیانی دنیا بهخۆشی ببهنه سهر، باوهڕ دههێنن؟!
ثُمَّ جَآءَهُم مَّا كَانُواْ يُوعَدُونَ
پاشان ئهگهر ئهو ههڕهشه و سزایهی که لهوان کراوه هاته دی و پێش هات، دهتوانن چی بکهن؟!
مَآ أَغۡنَىٰ عَنۡهُم مَّا كَانُواْ يُمَتَّعُونَ
ئهوسا ئیتر ئهو ڕابواردنهی دنیایان هیچ فریایان ناکهوێت و بێ سوود دهبێت.