إِذۡ جَآءُوكُم مِّن فَوۡقِكُمۡ وَمِنۡ أَسۡفَلَ مِنكُمۡ وَإِذۡ زَاغَتِ ٱلۡأَبۡصَٰرُ وَبَلَغَتِ ٱلۡقُلُوبُ ٱلۡحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِٱللَّهِ ٱلظُّنُونَا۠
کاتێکیش دوژمنان لهسهرو خوارتانهوه هاتنه سهرتان، کاتێکیش چاوهکان ئهبلهق بوون، دڵهکان گهشتبوونه گهروو، گومانی جۆراو جۆرتان دهبرد بهبهڵێنهکانی خوای گهوره (بهسهرکهوتنی ئیمانداران).
هُنَالِكَ ٱبۡتُلِيَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَزُلۡزِلُواْ زِلۡزَالٗا شَدِيدٗا
لهوێدا ئیمانداران تاقی کرانهوه و تووشی تهنگانه و سهختیهکی زۆر توندو بههێز بوون، تووشی دڵهلهرزهیهکی زۆر سهخت کران.
وَإِذۡ يَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ مَّا وَعَدَنَا ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ إِلَّا غُرُورٗا
کاتێکیش دووڕووهکان و ئهوانهی دڵیان نهخۆشی گومانی تێدابوو دهیانوت بهڵێنی خوا و پێغهمبهرهکهی تهنها بۆ خهڵهتاندن بوو، هیچی تر نهبوو؟!
وَإِذۡ قَالَت طَّآئِفَةٞ مِّنۡهُمۡ يَـٰٓأَهۡلَ يَثۡرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمۡ فَٱرۡجِعُواْۚ وَيَسۡتَـٔۡذِنُ فَرِيقٞ مِّنۡهُمُ ٱلنَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوۡرَةٞ وَمَا هِيَ بِعَوۡرَةٍۖ إِن يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارٗا
کاتێكیش ههندێك له دووڕووهکان وتیان: ئهی خهڵکی یثریب، ئهمه هیچ شوێنی ئێوه نییه، بگهڕێنهوه ناوشار، دهستهیهکێش لهوان مۆڵهتیان لهپێغهمبهر دهخواست و دهیانوت: ماڵهکانمان بهدهرهوهیه (گوایه دوژمن بهئاسانی دهتوانێت ههڵکوتێته سهری)، لهڕاستیدا وانییه، ماڵهکانیان بهدهرهوهنین (دوژمن ناتوانێت زهفهریان پێبهرێت)، تهنها ڕاکردنیان مهبهستهو هیچی تر.