وَلَوۡ نَشَآءُ لَمَسَخۡنَٰهُمۡ عَلَىٰ مَكَانَتِهِمۡ فَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ مُضِيّٗا وَلَا يَرۡجِعُونَ
یاخود ئهگهر بمانهوێت ههر له جێگهی خۆیان (لهو جێگهدا که تاوانی تێدا ئهنجام دهدهن) گۆج و ئیفلیجیان دهکهین، یان ڕووخساریان دهخهینه شێوهی ئاژهڵ و جانهوهرهوه، ئهوسا ئیتر ناتوانن نه بهرهو پێش بچن، نه بگهڕێنهوه دواوه.
وَمَن نُّعَمِّرۡهُ نُنَكِّسۡهُ فِي ٱلۡخَلۡقِۚ أَفَلَا يَعۡقِلُونَ
خۆ ئاشکرایه ئهوهی تهمهنی درێژی پێ ببهخشین. جوانی و ڕواڵهتی بۆ ناهێڵین، جا ئایا بۆ ژیریان ناخهنه کار؟!
وَمَا عَلَّمۡنَٰهُ ٱلشِّعۡرَ وَمَا يَنۢبَغِي لَهُۥٓۚ إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ وَقُرۡءَانٞ مُّبِينٞ
(دیاره خوا نهناسان ئایاتهکانی قورئانیان به شیعر داوهته قهڵهم و پێغهمبهریش صلی الله علیه وسلم به شاعیر، بۆیه دهفهرموێت): وهنهبێت شیعرمان فێر کردبێت، شیعر وتنیش لهو قهدهغهیه، ئهوهی که فێرمان کردووه تهنها یادخهرهوهو قورئانێکی ئاشکراو ڕوونه.
لِّيُنذِرَ مَن كَانَ حَيّٗا وَيَحِقَّ ٱلۡقَوۡلُ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ
ئهم قورئانه بۆ ئهوهیه ئهو کهسانه بێداربکاتهوه که زیندوون (دڵ و عهقڵیان زیندوو هۆشیاره) تا بڕیاری خوا لهسهر کافران جێبهجێ بکرێت (بڕیاری سهرگهردانی دنیا و سزای قیامهت، ئهگهر باوهڕی پێ نهکهن).
أَوَلَمۡ يَرَوۡاْ أَنَّا خَلَقۡنَا لَهُم مِّمَّا عَمِلَتۡ أَيۡدِينَآ أَنۡعَٰمٗا فَهُمۡ لَهَا مَٰلِكُونَ
باشه ئهو خهڵکه سهرنجیان نهداوه که بهڕاستی به دهسهڵاتی خۆمان ماڵاتمان بۆ درووست کردوون و ئهوان بوون بهخاوهنی؟