ترجمة معاني سورة الكهف باللغة الأذرية من كتاب الترجمة الأذرية .
من تأليف: لي خان موساييف .

1. Kitabı Öz quluna nazil edən və on­da heç bir nöqsana yol ver­məyən Allaha həmd ol­sun!
2. Allah, Öz tərəfindən gə­lə­cək şid­dətli bir əzabla günah­karları qor­xut­maq, yaxşı işlər görən mö­min­ləri gözəl mü­ka­fata nail ola­caq­ları ilə müjdə­ləmək üçün bu Kitabı dop­doğ­ru şəkildə nazil et­di.
3. Möminlər orada əbədi qa­la­caq­lar.
4. Kitabı həm də: “Allah Özü­nə övlad götürmüşdür!”– de­yən­ləri qorxutmaq üçün na­zil etdi.
5. Bu haqda nə onların, nə də ata­la­rının heç bir biliyi yox­dur. Ağız­larından çıxan söz necə də ağırdır. Onlar yalan­dan başqa bir şey danışmırlar.
6. Onlar bu Kitaba inan­mır­lar deyə, arxalarınca kədərlə­nib özü­nü həlakmı edə­cəksən?
7. Biz yer üzündə olan bü­tün şeyləri ona bəzək et­dik ki, in­san­lar­dan hansı­nın əməlcə da­ha gözəl oldu­ğunu sınaq­dan keçirək.
8. Biz yer üzündə olan hər şeyi lazım gələrsə, məhv edib qup­qu­ru bir torpağa döndə­rə­rik.
9. Yoxsa sən mağara və Rə­qim əhli­nin möcüzələrimiz­dən ən qə­ri­bəsi ol­du­ğunumu gü­man edirsən?
10. Bir zaman gənclər ma­ğa­raya sığı­nıb: “Ey Rəbbimiz! Bi­zə Öz tə­rəfindən mərhəmət bəxş et və işimizdə bizə düz yol göstər!”– de­miş­dilər.
11. Biz mağarada onların qu­laq­la­rını illərlə qapalı saxla­dıq (on­ları yu­xu­ya verdik).
12. Sonra iki dəstədən han­sının on­ların mağarada qaldıq­ları müd­də­ti daha düzgün he­sabladıqlarını bilmək üçün on­ları oyat­dıq.
13. Biz onların əhvalatını sə­nə olmuş bir həqiqət kimi söy­lə­yi­rik. Onlar Rəb­bi­nə iman gə­tirmiş gənc­lər idi. Biz də on­la­rın hi­da­yə­tini artırdıq.
14. Onlar kafir hökmdarın qar­şısında durub: “Rəbbimiz göy­lə­rin və ye­rin Rəb­bidir. Biz heç vaxt Ondan başqa mə­buda iba­dət et­mə­yə­cə­yik. Əks halda ol­duqca böyük bir küfr danış­mış ola­rıq!”– de­yər­kən onla­rın qəl­binə qüvvət verdik.
15. Cavanlardan biri o biri­lə­rinə dedi: “Bi­zim bu xalqı­mız Allah­dan başqa mə­budlar qə­bul etdi. Bəs nə üçün onlar bu büt­lərə dair bir dəlil gə­tir­mə­di­lər? Allaha qar­şı ya­lan uydu­randan daha zalım kim ola bi­lər?!
16. Madam ki, siz onları və Allah­dan savayı ibadət etdik­lə­rini tərk etdi­niz, onda mağa­raya sığı­nın ki, Rəbbiniz sizə Öz mərhə­mə­tini geniş etsin və işi­nizdə sizin üçün fayda ha­zır­lasın.
17. Orada olsaydın günəşin doğ­duğu zaman onların ma­ğa­­ra­sı­nın sağ tərəfinə yönəl­diyi­ni, bat­dığı zaman isə onlardan uzaqlaşıb sol tərə­fə adladı­ğı­nı, onların da mağaranın içində geniş bir yerdə yer­ləşdiklərini görərdin. Bu, Alla­hın də­lillə­rindəndir. Allah kimi doğ­ru yola yönəl­dərsə, o, doğru yol­dadır. Kimi də azdı­rarsa, ona doğ­ru yolu göstərən bir yaxın adam tapa bilməzsən.
18. Onlar yatmış ikən sən on­ları oyaq hesab edərdin. Biz on­ları sağa-sola çe­virirdik. On­ların iti isə girəcəkdə qabaq pən­cələrini uza­dıb yatmışdı. Əgər sən onları görsəydin, dö­nüb onlardan qa­çar­­­dın və dəh­şət səni bürüyərdi.
19. Beləcə onları oyatdıq ki, nə baş ver­diyini bir-birindən so­ru­şub öyrənsin­lər. Onlardan biri: “Burada nə qədər qal­dı­nız?”– dedi. Bə­­zi­ləri: “Bir gün, yaxud günün bir hissəsi qədər qaldıq”– dedi­lər. Di­gərləri də dedilər: “Qaldığınız müddəti Rəbbiniz daha yaxşı bi­lir. Bi­ri­nizi bu gümüş pulunuzla şə­hə­rə gön­dərin. Qoy baxsın ən tə­­miz yemək han­sıdırsa, ondan sizə azuqə gə­tirsin. Am­ma eh­ti­yat­lı ol­sun və sizin barənizdə heç kəsi duyuq salmasın!
20. Çünki onlar sizi tapsalar ya sizi daşqalaq edər, ya da öz din­lərinə dön­dərərlər. Onda siz heç vaxt nicat tapa bilməz­si­niz!”
21. Beləcə, insanları onla­rın halından xəbərdar etdik ki, Alla­hın və­dinin həqi­qət oldu­ğunu və o Saatın (Qiyamət gününün) gə­lə­cə­yi­nə şübhə olma­dı­ğı­nı bil­sinlər. O zaman mömin­lər və kafirlər öz ara­larında onla­rın işi ba­rə­sin­də mübahisə edir­dilər. Bə­ziləri: “On­ların üstündə bir bi­na ti­­kin. Rəbbi onların halını daha yaxşı bi­lir!”– dedilər. Mü­ba­hi­sədə üs­tün gələnlər isə: “On­la­rın məzarı üs­tün­də mütləq bir məs­­cid ti­kə­cəyik!”– dedilər.
22. Bəziləri: “Onlar üçdür, dör­dün­cü­sü köpəkləridir!”– de­yəcək­lər. Digərləri isə “On­lar beş­dir, altıncısı köpəklə­ri­dir!”– de­yəcək­lər. Bu­nunla da qeyb haq­qında təxmini fikir yürü­də­cək­lər. Bəzi­ləri də: “On­lar yed­di­dir, səkki­zincisi kö­pəklə­ri­dir!”– de­yəcək­lər. De: “On­la­­rın sa­yını Rəbbim daha yaxşı bilir. İnsan­lardan bunu bilən çox az­dır!” Mağara əhli ba­rədə açıq mü­ba­hisə et (ayələrə əsaslan) və ki­­tab əhli­nin heç bi­rindən on­lar barədə bir şey soruşma!
23. Heç bir şey barəsində: “Mən onu sabah edəcəyəm!”– demə!
24. Ancaq: “Əgər Allah is­tə­sə!” (“in­şallah”- de!) Unut­du­ğun za­man Rəbbi­ni yada salıb: “Ola bilsin ki, Rəb­bim məni haq­qa bun­dan daha yaxın olan bir yola yönəltsin”– de.
25. Onlar mağarada üç yüz il, üstə­lik doqquz il də qaldı­lar.
26. De: “Onların nə qədər qal­dıqla­rı­nı Allah daha yaxşı bilir. Göy­lə­rin və yerin qeybi ancaq Ona məxsusdur. O, necə gözəl gö­rür, necə də yaxşı eşi­dir! On­la­rın Ondan başqa heç bir hima­yə­darı yox­dur. Allah Öz hökmünə heç kəsi şərik et­məz!”
27. Rəbbinin Kitabından sə­nə vəhy olunanları oxu. Onun kəl­mə­lərini heç kəs dəyişdirə bil­məz. Ondan başqa heç bir sı­ğına­caq ta­pa bilməz­sən.
28. Səhər və axşam çağı Rəb­binin Üzünü diləyərək Ona dua edən­lər­lə bir­likdə özünü sə­bir­li apar. Dünyanın bər­bə­zəyini istə­yə­rək nəzərlərini yoxsul­lar­dan çevirmə. Qəlbini Bizi an­maq­dan xə­bərsiz etdiyi­miz, nəf­sinin istək­lərinə uyan və işləri səmərəsiz olan bir kim­sə­yə ita­ət etmə!
29. De: “Haqq Rəbbiniz tə­rə­fin­dəndir. Kim istəyir inan­sın, kim də istəyir inan­masın”. Biz zalım­lar üçün elə bir Od ha­zırlamışıq ki, onun divar­ları onları əhatə edəcəkdir. Onlar kömək dilə­dik­də əridilmiş me­tal kimi üzlərini qovuran bir su ilə kömək ediləcək­dir. Nə pis içki, necə də pis məs­kəndir!
30. İman gətirib yaxşı əməl­lər edən­lərə gəlincə, Biz yaxşı işlər görənlərin mükafatını puç etmərik.
31. Məhz onlar üçün ağac­la­rı altın­dan çaylar axan Ədn cən­nətləri hazırlan­mışdır. Onlar ora­da qızıl bilərziklərlə bəzə­di­lə­cək, taf­ta­dan və atlazdan yaşıl paltarlar geyə­cək və orada taxt­la­rın üs­tündə dir­səklənə­cək­lər. Nə gözəl mü­ka­fat, necə də gözəl məskəndir!
32. Onlara iki kişinin əhva­la­tını mə­səl çək. Bunların bi­rinə iki üzüm bağı ve­rib onları xur­ma­lıqlarla əhatə etdik və ara­larında əkin saldıq.
33. Hər iki bağ öz barını ver­di və bu bardan heç bir şey əs­kil­mə­di. Biz də onların ara­sın­dan bir çay axıtdıq.
34. Onun başqa sərvəti də var idi. O öz mömin yoldaşı ilə söh­bət edərkən ona: “Mən sər­vətcə səndən daha zən­gin və adamla­rıma gö­rə səndən daha qüvvət­liyəm!”– dedi.
35. O özünə zülm edərək ba­ğına daxil olub dedi: “Bunun nə vaxt­sa yox ola bi­ləcəyini dü­şün­mürəm.
36. O Saatın (Qiyamət gününün) gələcəyini də zənn etmi­rəm. Rəbbimin ya­nı­na qay­tarılmalı ol­sam, söz­süz ki, bundan daha firavan bir hə­yat qis­mə­tim olacaq!”
37. Onunla söhbət edən yol­daşı isə dedi: “Səni torpaqdan, son­ra nütfədən yaratmış, daha sonra səni kişi qiya­fə­si­nə sal­mış Rəb­bi­nə küfr­mü edirsən?
38. Lakin Allah mənim Rəb­bim­dir və mən heç kəsi Rəb­bi­mə şə­rik qoşmaram!
39. Bağına girdiyin zaman: “Maşal­lah (Allahın istədiyi­dir)! Qüv­vət yalnız Allaha məx­sus­dur!”– deməli deyil­din­mi? Əgər var-döv­lətcə və övladca məni özün­dən kasıb sayırsansa,
40. ola bilsin ki, Rəbbim mə­nə sənin bağından daha yax­şı­sını ver­sin, sənin bağına isə göy­dən bir bəla göndərsin və o, ha­mar bir ye­rə dönsün.
41. Yaxud suyu çəkilib get­sin və bir də onu axtarıb tapa bilmə­yə­sən!”
42. Beləcə, onun bağının məh­sulu bir anda məhv edildi. O, ba­ğı­nı belə görüb ora qoy­duğu xərcə görə peşmançılıq çək­məyə və əllərini bir-birinə vurmağa baş­ladı. Bağın talvar­ları uçulub dar­madağın olmuşdu. O dedi: “Kaş Rəb­bimə heç kəsi şərik qoşma­yay­dım!”
43. Allahdan başqa ona yar­dım edə biləcək dostlar yox idi və o da öz-özü­nə kömək edə bilməzdi.
44. Belə hallarda kömək et­mək an­caq Haqq olan Allaha məx­sus­dur. Ən yaxşı mükafat verən və ən gözəl aqibət nəsib edən Odur.
45. Onlara dünya həyatını məsəl çək. Bu dünya həyatı göy­dən gön­dərdiyimiz yağışa bən­zər. Yer­dəki bitkilər onunla qa­rışıb ye­ti­şər, sonra isə külə­yin sovu­rub apardığı quru çör-çö­pə dönər. Allah hər şeyə qadir­dir.
46. Var-dövlət və övladlar dün­ya hə­yatının bərbəzəyidir. Əbə­di qalan yaxşı əməllər isə Rəbbinin yanında savab və ümid baxı­mın­dan daha əfzəl­dir.
47. O gün Biz dağları hərə­kətə gə­ti­rəcəyik. O vaxt yerin düm­düz olduğu­nu görəcək­sən. Biz hamını bir yerə top­laya­caq, on­lar­dan heç birini kənara bu­raxmayacağıq.
48. Onlar Rəbbinin hüzu­run­da səf-səf duracaqlar. Biz de­yə­cəyik: “Hüzuru­mu­za sizi ilk də­fə yarat­dığımız kimi gəl­diniz. Amma siz elə güman edir­di­niz ki, Biz sizə müəyyən bir vaxt təyin etməyə­cə­yik”.
49. Hər kəsin kitabı qarşı­sına qoyu­la­caq və sən günah­kar­la­rın ora­da yazıl­mış olanlar­dan qorx­duqlarını görə­cək­sən. Onlar de­yə­cək­lər: “Vay halı­mıza! Bu ne­cə bir kitab imiş! O nə bir ki­çik, nə də bir böyük günahı bu­rax­madan hamısını sayıb yaz­mış­dır!” Onlar et­­dik­ləri əməlləri öz qarşılarında görəcəklər. Rəb­bin heç kəsə haq­sız­lıq etməz!
50. Bir zaman Biz mələk­lə­rə: “Adəmə səcdə edin!”– de­mişdik. İb­lisdən başqa ha­mısı səcdə etdi. İblis cinlərdən idi. O, Rəbbinin əm­rinə boyun əy­mədi. Onlar sizin düşməni­niz olduğu halda, siz Mə­ni qoyub onu və onun nəslini özünüzə dostmu tutursunuz?! Za­lımlar üçün bu necə də yarıtmaz bir mü­badilədir!
51. Mən onları nə göylərin və yerin yaradılışına, nə də öz­lə­ri­nin yara­dı­lı­şı­na şahid et­mə­dim. Mən başqalarını yol­dan çıxaranları Özümə kö­məkçi tut­mu­ram.
52. O gün Allah müşriklərə: “İddia et­diyiniz şəriklərimi ça­ğı­rın!”– deyəcək. Müşriklər on­ları çağıracaq, lakin onlar ca­vab ver­mə­yə­cək­lər. Biz müş­rik­­lərlə büt­lə­rin arasına həlakedici bir yarğan sa­la­rıq.
53. Günahkarlar atəşi görən kimi ora­ya düşəcəklərini yə­qin edə­cək və ora­dan qaçmağa bir yer tapa bil­məyə­cəklər.
54. Biz bu Quranda insanlar üçün hər cür məsəli ətraflı izah et­dik. İnsan isə ən çox müba­hisə edəndir.
55. İnsanlara doğru yol gös­təricisi gəldiyi zaman onla­rın iman gə­tirmələ­rinə və Rəbbin­dən bağışlanma di­ləmə­lərinə səbəb yalnız əv­­vəlkilərin ba­şı­na gələn­lərin onların da başına gəl­məsini, yaxud da gözləri gö­rə-görə əza­bın gə­lib onlara ye­tişməsini gözləmə­lə­ri ma­­ne ol­du.
56. Biz elçiləri yalnız müjdə verən­lər və xəbərdarlıq edən­lər ki­mi gön­də­ririk. Kafir­lər isə ba­til dəlilləri ilə haqqı ara­dan qal­dır­maq üçün müba­hisə edir­lər. Onlar Mənim ayə­lərimə və xə­bər­dar olun­duqları şeylərə is­tehza edirlər.
57. Rəbbinin ayələri yadına salı­nar­kən onlardan üz döndə­rən, əv­vəl­cə öz əl­ləri ilə etdik­ləri gü­nahlarını unudan adam­­dan daha za­lım kim ola bilər? Qu­ranı anla­masın­lar deyə, Biz onların qəl­binə ör­tük­lər çək­dik, qulaqlarına da tı­xac vurduq. Sən onları doğru yo­la ça­ğır­san da, onlar heç vaxt doğru yola gəl­­məzlər.
58. Rəbbin Bağışlayandır, mər­həmət sahibidir. Əgər Allah onla­rı qazan­dıqları günahlara görə cəza­landırsaydı, onların əzabını tez­ləş­dirərdi. Lakin on­­ların öz vaxtı var. Əzab gə­ləcəyi vaxt onlar heç bir sığına­caq tapa bilməyəcəklər.
59. Budur haqsızlıq etdik­ləri zaman məhv etdiyimiz məm­lə­kət­lər. Biz onla­rı məhv et­mək üçün vaxt müəyyən et­miş­dik.
60. Bir zaman Musa öz xid­mətçisinə belə demişdi: “Mən iki də­ni­zin qovuş­du­ğu yerə ça­­tana qədər, yaxud uzun il­lər sərf edənə qə­dər səfə­rimə da­vam edə­cə­yəm”.
61. Hər ikisi o dənizlərin qo­vuş­duğu yerə gəlib çatdıqda özləri ilə götürdükləri balığı unut­dular. Balıq isə dənizdə su­yun altı ilə yol alıb getdi.
62. Onlar dənizlərin qovuş­du­ğu yerdən çıxıb getdikdə Musa öz xid­mətçisinə: “Nahar ye­mə­yimizi gətir. Biz bu sə­fə­ri­miz­də lap əl­dən düşdük”– dedi.
63. Xidmətçi dedi: “Qaya­nın yanında gizləndiyimiz vaxt ya­dına gəlirmi? O zaman mən ba­lığı unutdum. Doğrusu, onu xa­tırla­mağı mə­nə yalnız şeytan unut­durdu. Balıq dirilib qəribə bir şə­kil­də də­niz­də yol tutub getmiş­dir”.
64. Musa: “Elə istədiyimiz də bu idi!”– dedi. Sonra onlar öz lə­pir­­lərinin izinə düşüb ge­ri qayıtdılar.
65. Onlar orada Öz tərə­fi­miz­dən mər­həmət bəxş etdi­yimiz və elm öyrət­di­yimiz qulla­rı­mız­dan bi­rinə rast gəldi­lər.
66. Musa ona dedi: “Sənə öyrə­dilmiş doğru yolu göstə­rən elm­dən mənə öyrət­mək şərtilə sənin arxanca gələ bilə­rəm­mi?”
67. Xızır dedi: “Doğrusu, sən mənim yanımda səbir edə bil­məz­sən.
68. Axı sən səbəbini bilmə­di­yin bir şeyə necə səbir edə bi­lər­sən?”
69. Musa dedi: “İnşallah, sə­birli ol­duğumu görəcəksən. Sə­nin heç bir əm­rindən çıxma­ya­cağam”.
70. Xızır dedi: “Əgər mənə tabe ola­caqsansa, özüm sənə bir xə­bər bildir­mə­­yincə mən­dən heç bir şey haqqında so­ruş­ma”.
71. Sonra hər ikisi yola dü­zəlib get­dilər. Nəhayət gəlib gə­miyə mindikləri zaman Xızır onu deşdi. Musa dedi: “Sən gə­midə olan­la­rı suya qərq et­mək üçünmü onu deşdin? Doğ­ru­su, günahı bö­yük olan bir iş gör­dün”.
72. Xızır dedi: “Mən demə­dimmi ki, sən mənim yanımda səbir edə bil­məz­sən?”
73. Musa dedi: “Unut­du­ğum bir şey­dən ötrü məni qınama və öz işimdə məni çətinliyə sal­ma!”
74. Yenə yola düzəldilər. Nə­ha­yət, bir oğlan uşağı ilə rast­laş­dıq­da Xızır onu öldürdü. Musa dedi: “Heç kəsi öl­dür­mə­yən gü­nah­sız bir canamı qəsd et­din? Doğrusu, çox pis bir iş tutdun”.
75. Xızır dedi: “Sənə demə­dimmi ki, mənim yanımda sə­bir edə bil­məzsən?”
76. Musa dedi: “Əgər bun­dan sonra səndən bir şey ba­rə­sində so­ruş­sam, da­ha mənə yol­daş olma. Sən artıq mənim di­ləyəcəyim so­­nuncu üzrxah­lığa çat­dın”.
77. Yenə yola düzəldilər. Nə­ha­yət, bir kənd əhlinin ya­nına gə­lib camaatdan yeməyə bir şey istədi­lər. Camaat onları ye­məyə qo­naq etmək istəmədi. Onlar orada da­ğılmaq istəyən bir di­var gör­dü­lər. Xızır onu dü­zəlt­di. Musa dedi: “Əgər is­tə­səy­din, bunun mü­qa­bilində zəhmət haqqı alardın”.
78. Xızır dedi: “Bu, mənim­lə sənin aran­da ayrılıqdır. Sə­bir edə bil­mədiyin şey­lərin yo­zu­munu sənə xəbər verə­cə­yəm.
79. Gəmiyə gəlincə, o, də­niz­də çalışan kasıb adamlara məx­sus idi. Mənim onu korla­ma­ğı­mın sə­bəbi, onların önün­də hər bir ya­rar­lı gəmini zorla ələ ke­çirən hökm­darın olması idi.
80. Oğlan uşağına gəldikdə, onun ata-anası mömin idilər. Biz uşa­ğın bö­yü­yəndə onları az­ğın­lığa və küfrə sürük­lə­mə­sin­dən qorx­duq.
81. Biz istədik ki, onların Rəb­bi onun əvəzində onlara on­dan da­ha təmiz və da­ha mər­hə­mət­li olan başqa bir övlad versin.
82. Divara gəldikdə isə, o, şə­hərdəki iki yetim oğlanın idi. Al­tın­da onlara məxsus bir xə­zinə vardı. Onların atası əmə­li­saleh adam ol­muşdur. Rəbbin on­ların həddi-buluğa çatmala­rını və Rəb­bin­dən bir mərhə­mət olaraq öz xəzi­nə­lə­rini ta­pıb çıxartmalarını is­tə­di. Mən bun­ları öz ixtiyarımla etmir­dim. Sənin səbir edə bilmə­di­­yin şeylərin yozumu budur!”
83. Səndən Zülqərneyn ba­rə­sin­də so­ruşurlar. De: “Onun barə­sin­də si­zə bir əhvalat da­nışa­cağam”.
84. Həqiqətən, Biz ona yer üzündə hökmranlıq verdik və hər şe­yin yolunu ona öyrətdik.
85. O, yer üzündə gəzib do­laş­maq üçün səfərə çıxdı.
86. Nəhayət, günəşin qürub etdiyi yerə gə­lib çatdıqda onu qa­ra pal­çıq­lı bir yerdə batan gör­dü. Zülqərneyn onun ya­nın­da bir tay­fa­ya rast gəldi. Biz bu­yur­duq: “Ey Zülqər­neyn! Sən ya onları cə­za­lan­dırmalı, ya da onlarla yaxşı rəftar etməlisən!”
87. O dedi: “Zülm edə­ni cəzalan­dıracağıq. Sonra o, Rəb­bi­nə qayta­rıla­caq. O da ona ağır bir əzab verə­cək­!
88. İman gətirib yaxşı iş gö­rən kim­səyə isə ən gözəl mü­kafat ve­rilə­cək. Biz ona əm­ri­mizdən asan olanı buyura­cağıq”.
89. Sonra o, yoluna davam etdi.
90. Nəhayət, günəşin doğ­duğu yerə çatdıqda onu elə bir qövm üzərində doğan gördü ki, onlar üçün günəşə qar­şı heç bir örtük ya­rat­mamışdıq.
91. Bax belə! Biz onun ba­şına gələn­lərin hamısından xə­bər­da­rıq.
92. Sonra o, yenə yoluna da­­vam etdi.
93. Nəhayət, iki dağ arasına gəlib çatdıqda onların ön tərə­fində az qala söz anlamayan bir tayfaya rast gəldi.
94. Onlar dedilər: “Ey Zül­qər­neyn! Yəcuc və Məcuc tay­fa­ları yer üzündə fitnə-fəsad tö­rədirlər. Bəlkə biz sənə xə­rac verək, sən də bi­zimlə onların ara­sın­da bir sədd düzəl­də­sən?”
95. O dedi: “Rəbbimin mə­nə əta et­di­yi mülk daha yax­şı­dır. Gə­lin öz qüv­və­niz­lə mə­nə kö­mək edin, mən də sizinlə on­ların ara­sın­da möhkəm bir sədd çə­kim.
96. Mənə dəmir parçaları gə­­tirin!” Nəhayət, dağın iki ya­nı ara­sını dəmir parçaları ilə dol­durduqda: “Körükləyin!”– de­di. Də­mir közərən kimi: “Gə­ti­rin mə­nə, onun üstünə ərimiş mis tö­küm!”– de­di.
97. Yəcuc və Məcuc tayfa­la­rı nə səd­din üstünə çıxa bil­di­lər, nə də onu dəlib keçə bil­dilər.
98. Zülqərneyn dedi: “Bu, Rəb­bim­dən olan bir mərhəmət­dir. Rəb­­bimin vədi gəldikdə isə onu yerlə yeksan edəcək­dir. Rəb­bi­min vədi həqiqətdir”.
99. O gün Yəcuc və Məcuc tay­­falarını axışıb bir-birinə qa­rış­mış hal­da bura­xa­rıq. Sur üfü­rülən kimi məxluqatın ha­mı­sı­nı bir yerə top­layarıq.
100. O gün Biz Cəhənnəmi ka­firlərə aşkar göstərərik.
101. O kəslərə ki, gözləri Məni an­maqdan qapali idi, (ayə­lə­rim­dən üz döndərərdilər), özləri də eşidə bilmir­dilər.
102. Olmaya, kafirlər Məni qo­yub qul­larımı özlərinə dost tu­ta­caq­­la­rını güman edirdilər? Həqiqətən, Biz Cə­hənnəmi ka­firlər üçün mən­zil hazırla­mı­şıq.
103. De: “Sizə əməlləri ba­xı­mından ən çox ziyana uğra­yan­lar ba­rə­sində xəbər verimmi?
104. O kəslər haqqında ki, on­ların dünya həyatındakı səy­ləri bo­şa çıx­mış­dır. Çünki on­lar özlü­yündə yaxşı işlər gör­dükləri gü­ma­nında idilər.
105. Onlar Rəbbinin ayələ­rini və Onun­la qarşılaşacaqla­rını in­kar edən, buna görə də bütün əməlləri boşa çıxan kim­sələrdir. Odur ki, Qiyamət gü­nü Biz onlara əhə­miyyət ver­mə­yəcəyik”.
106. Kafir olduqlarına, ayə­lə­rimi və elçilərimi lağlağıya qoy­duq­larına görə onların cə­zası Cəhən­nəmdir.
107. İman gətirib saleh əməl­lər işləyənlərin məskəni isə Fir­dovs cən­nətləri olacaq.
108. Onlar orada əbədi qa­la­caq, ora­nı başqa bir yerə də­yiş­mək is­tə­­məyə­cək­lər.
109. De: “Əgər Rəbbimin Söz­lərini yazmaq üçün dəniz mü­rək­kəb olsaydı və bir o qə­dər də ona əlavə etsəydik be­lə, Rəb­bimin Söz­ləri qurtar­ma­dan ön­cə dənizin suyu qur­tarardı”.
110. De: “Mən də sizin kimi bir in­sa­nam. Mənə vəhy olu­nur ki, si­zin məbu­dunuz Tək olan İlah­dır. Kim Rəbbi ilə qar­şılaşaca­ğına ümid bəslə­yirsə, yaxşı iş­lər gör­sün və yerinə yetirdiyi ibadət­lə­rin­də Rəb­bi­nə heç kəsi şərik qoşmasın!”