ﰡ
شمس
سوگند به خورشید و روشنی آن (به هنگام جاشت).
و سوگند به ماه هنگامی که بعد از آن در آید.
و سوگند به روز هنگامی که آن را روشن (وجلوه گر) کند.
و سوگند به شب هنگامی که را بپوشاند.
و سوگند به آسمان وبه آنکه آن را بنا کرد.
و سوگند به زمین و به آنکه آن را گسترانید.
و سوگند به جان (انسان) وآنکه آن را (آفریدو) نیکو گردانید.
سپس بدیها و پرهیزگاریهایش را (به او) الهام کرد.
محققاً هرکس نفس خود را تزکیه (وپاک) کرد, رستگار شد.
ویقیناً هرکس که آن را (باگناه) آلوده ساخت, نومید (وزیانکار) شد.
(قوم) شهود از روی سرکشی. (وطنیانشان, پیامبرشان را) تکذیب کردند.
آنگاه که شقی ترینشان (برای اقدام به جنایت) برخاست.
پس پیامبر خدا (صالح) به آنها گفت: «ماده شتر خدا را با آبشخورش واگدارید».
(ولی آنها) او را تکذیب کردند, آنگاه ماده شتر را پی کردند, پس پروردگارشان به بسبب گناهانشان بر سرشان عذاب آورد, وبا خاک یگسان کرد.
و (خداوند) از سرانجام آن بیم ندارد.